Herfstwandeling in de Peel

Het waait flink, de bomen laten hun herfstblaadjes los. De wolken hangen dreigend in de lucht. De zon doet haar best om af en toe een straaltje te laten zien. Prachtig weer dus voor een herfstwandeling in de Peel!

Laarzen uit de schuur, regenjas aan en binnen no-time sta ik in het bos. “Wat is het hier toch prachtig”, denk ik bij elke stap die ik zet. Al wandelend door het bos en genietend van al het moois om me heen zie ik steeds weer nieuwe dingen. Paddenstoelen, elfenbanken, herfstbladeren, dennenappels en ga zo maar door! “Het bos is écht een mooie plek” denk ik weer.

Terwijl ik verder loop komt het liedje ‘Op een grote paddenstoel, rood met witte stippen’, in me op. Hoe ging dit liedje ook alweer verder? Het liedje blijft zich maar herhalen in mijn hoofd, ik zit er aan vast! Even later word ik beloond: een rode paddenstoel, mét witte stippen! Voorzichtig loop ik er omheen en dan herinner ik me de rest van de tekst! “Moet dat stoeltje ook kapot, Spillebeen schei uit!” Ik grinnik en kijk om me heen of niemand me gezien of gehoord heeft.

Natuurlijk niet! Op deze ochtend lijk ik wel alleen te zijn in het bos! Ik ben nog geen mens (en dier) tegen gekomen. En waarschijnlijk is dit ook zo. Zo druk als het in de zomer kan zijn, zo rustig is het hier nu. Je kunt hier uren wandelen zonder ook maar iemand te zien of iets te horen. Behalve de wind in de bomen. Die lijkt nu steeds harder te gaan waaien.

Op de terugweg blijken mijn laarzen en regenjas niet voor niets te zijn geweest! Dat is het risico van een herfstwandeling in de Peel. Gelukkig ben ik weer net zo snel terug, als ik gekomen ben. Lekker warm binnen, bij de kachel! En nu maar eens beslissen of ik een kopje cappuccino neem of een warme chocolademelk…  : )